-خب؟ -خب که این خیلی بده. حتی اینم متوجه شدم که تعریف گنده‌های مسیحیت از عقل، یه جاهایی حتی وابسته به جغرافیای هر فیلسوف و اندیشمند داره و جا تا جا تعریف شما متفاوته. استاد این اصلاً تو کتم نمیره. بنظرم شما مردمو گذاشتین سر کار. -من هنوز نمیدونم این کجاش سرکاریه؟! کجاش بده؟ این را که پرسید، محمد متوجه شد که درِ کشویی کمی بازتر شد. هر کس بود می‌خواست صدای محمد را که بخاطر سرماخوردگی کمی آهسته‌تر از هفته‌های قبل بود، بهتر بشنود. اما اینقدر حرفه‌ای آن در را می‌کشید که اصلاً سایه‌اش روی شیشه در نیفتد. -بدیش اینجاست که شما مثلاً هفت هشت ده تا نظریه گنده درباره عقل بیان کردین و گفتین هر کی هر کدومو دوست داره و یا فکر میکنه بهتره، برداره و واسه خودش انتخاب کنه. غافل از این که خود این انتخاب، باید بر اساس عقلانی و عقل سالم و درست و بدون اشتباه انجام بشه. غیر از اینه استاد؟ -نه. درسته! -خب وقتی کسی هنوز به تعریف عقل نرسیده، چطور میشه ازش توقع داشت که یکی از اون هفت هشت ده نظریه رو انتخاب کنه؟ رو چه حسابی اینقدر مردمو سردرگم میکنین؟ پدرایوان لبخند تلخی زد و گفت: «قرار ما مناظره نبود!» محمد فوراً اما مودبانه جواب داد: «عقلم از فضای این درخواست و تشکیل کلاس اینو بهم میگه که اینا که من گفتم، همش سوال و تردید هست نه مناظره و تشکیک!» پدرایوان دید محمد دوباره حتی در جوابش هم به عقل و میزان و نحوه تشخیصش اشاره کرد و هیچ معیار ثابت و محکمی بر اساس اندیشه مسیحیت وجود ندارد که بتواند از زیر آتشبار محمد نجات پیدا کند. خواست بگوید که: «ما علومی مانند هرمنوتیک و ... را به وجود آوردیم که بتونیم به واقعیت و منظور اصلی متن و حرف همدیگه پی ببریم.» که محمد آن راه را هم بست و فوراً گفت: «هرمنوتیک را هم خوندم. اتفاقاً با استاد خوندم. نه تنهایی و صرفاً مطالعه. هرمنوتیک هم بر اساس فکر و عقل و فهم شلایرماخر و ویلهلم دیلتای و هایدگر و بقیه نوشته شده ادعای گنده‎ای کردن و گفتن ما به معنای نهایی متن و منظور متکلم می‌رسیم اما نرسیدند. حتی خود اونام ننشستند اول به تعریف محکم از عقل برسند. چرا؟ اینجاشو آخوندای ما میگن چون دست مسیحیت و یهودیت و بقیه از وحی کوتاهه. و پدرجان! اگه اینو واسم حل کنی، تغییر دین و مسیحی شدنم خیلی هموار میشه. اینو خودم دارم میگم. نه این که شما اومده باشی دنبالم و منو مجبور و تشویق کرده باشی که مسیحی بشم.» پدرایوان تا آن روز اینقدر ساکت روی صندلی‌اش ننشسته بود و به حرف‌های محمد با لکنت زبان شیرین و گاها خسته کننده‌ای که داشت، گوش نداده بود. دقایقی فقط فکر کرد و با هم چایی را که سرد شده بود، خوردند و چشم در چشم به هم زل زدند. محمد در مسیر برگشت از ساری و خانه پدرایوان، وقتش را تلف نکرد و چند لغت انگلیسی را که باید، حفظ کرد. تا این که راننده پیچید و درِ بزرگ حوزه از دور نمایان شد. محمد همین طور که به بیرون نگاه می‌کرد، از فاصله دور، صحنه‌ای دید که خشکش زد. آب دهانش را قورت داد و از صندلی فاصله گرفت تا دقیق‌تر به بیرون نگاه کند. البته هنوز دقیق مطمئن نبود. به خاطر همین، چشمانش را مالاند تا بهتر زل بزد و ببیند. هر چه ماشین به حوزه نزدیک‌تر می‌شد، محمد تپش قلبش بیشتر می‌شد. نه از ترس. از هیجان. شایدم معجونی از هر دو. تا این که سر کوچه از ماشین پیاده شد. فقط بیست قدم تا در حوزه فاصله داشت. پرواز کرد تا به خانم چادری که درِ حوزه و پشت به محمد ایستاده بود، نزدیک و نزدیک‌تر شد... تا این که آن خانم برگشت و رو به محمد کرد... و یک آن محمد چشمش به جمال مادرش روشن شد!! مادر محمد بیش از 1500 کیلومتر از جنوب تا شمال کوبیده بود و آن لحظه در سه چهار قدمی محمد نمایان شد! سه چهار نفر از طلبه‌ها از جمله ساداتی و حسن نزدیک در حوزه بودند و این صحنه را از نزدیک دیدند که محمد دو قدم مانده به مادرش، به جای رفتن به آغوش گرم و مادرانه‌ای که روبروش باز شده بود، خودش را به پای مادر انداخت... زانو زد وسط آن گِل و خاک و آب وسط کوچه... دیدند که دو پای مادرش را از روی کفش گرفت و نبوسید... بلکه بوسه باران کرد... مادرش که چشمانش پر از اشک شده بود، می‌خواست محمد را از روی زمین بلند کند اما نشد. هنوز کم بود. حال محمد فقط با بوسه بر پای مادرش جبران نمی‌شد. به خاطر همین، گونه سمت چپش را روی کفش و پای مادرش گذاشت... و سپس گونه سمت راستش را... هی بوسید... هی بوسید... هی بوسید... ادامه دارد... #مممحمد۳ #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

امیرالمؤمنین علی علیه السلام در فرازی از وصیت خود به امام حسن مجتبی علیه السلام: أي بني لا تؤيس مذنبا، فكم من عاكف على ذنبه ختم له بخير. فرزندم! هیچ گناهکاری را (از رحمت خدا) ناامید مکن، که چه بسیار کسانی که مقیم در گناه بودند (یعنی بسیار گرفتار گناه بودند) ولی عاقبت بخیر شدند. 📚 تحف العقول @Mohamadrezahadadpour https://virasty.com/Jahromi/1742608022752626692

✔️ پناه بر خدا امروز در خطبه ۷۰ نهج البلاغه به این عبارت برخورد کردم👇 ▫️مَلَكَتْنِي عَيْنِي وَ أَنَا جَالِسٌ فَسَنَحَ لِي رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله)، فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَاذَا لَقِيتُ مِنْ أُمَّتِكَ مِنَ الْأَوَدِ وَ اللَّدَدِ! فَقَالَ ادْعُ عَلَيْهِمْ. فَقُلْتُ أَبْدَلَنِي اللَّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدَلَهُمْ بِي شَرّاً لَهُمْ مِنِّي‏. 💠همان گونه كه نشسته بودم، خواب چشمانم را ربود، رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را ديدم، پس گفتم اى رسول خدا، از امّت تو چه تلخى ها ديدم و از لجبازى و دشمنى آنها چه كشيدم. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمود: نفرينشان كن. گفتم: خدا بهتر از آنان را به من بدهد، و به جاى من شخص بدى را بر آنها مسلّط گرداند. 👈 الهی قدردان نعمت ولایت باشیم. ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour

🌸بسم الله الرحمن الرحیم 🌸 🔹مستند داستانی #مممحمد۳ ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_بیست_و_دوم [آیا آنچه می‌خواهی، همین است که می‌خواهی؟ آیا آنچه می‌کنی، همین است که باید کنی؟ ریموند کارور] محمد غافلگیر شد. با دیدن مادرش هم باقی‌مانده درد و مریضی‌اش را فراموش کرد و هم معجونی از بُهت و شادمانی در وجودش موج می‌زد. با مدیر حوزه هماهنگ کرد و مادرش را به سوئیت ساده‌ای که در ابتدای کوی اساتید بود، بُرد. مادرش دو تا ساک با خود آورده بود. در یکی از آنها وسایل شخصی و لباس‌های خودش و در دیگری، کلی تنقلات و سوغات‌های مادرانه برای محمد و دوستانش آورده بود. -مامان چرا این همه زحمت کشیدی؟ تنهایی چطور این همه چیز میز با خودت آوردی؟ -خیلی نیست. به اندازه‌ی دستم آوردم. این کارتن خرمای تازه برای خودت و این دو تا بسته هم بده به اون دو تا استادی که می‌گفتی بهت محبت دارن. -دستت درد نکنه. چشم. -اینم یه کم پرتقال و لیموشرین جهرمه. گفتم پلاستیکش کنم که خراب نشه. -وای ممنون. چقدر خوب شد آوردی. پرتقال اینجا خیلی شیرین نیست. -این دو پلاستیک، یکیش چایی و یکی دیگه‌اش قند هست. خودم خُرد کردم. -ممنون. دستت درد نکنه. راستی بابا چطور بود؟ -این کلاهو خودم بافتم. گفتم شاید رنگی دوست نداشته باشی، مشکی برات بافتم. -مادر چرا اینقدر زحمت کشیدی؟ چقدر قشنگ بافتی. بابا هنوز ازم دلخوره؟ -این دفترچه خودمه. وقتایی که نبودی و دلم برات تنگ می‌شد، تو این دفتر می‌نوشتم. یک دفترچه به اندازه کف دست بود که حدوداً بیست سی تا کاغذ دولا شده بود و تبدیل به یک دفترچه نُقلیِ حدوداً پنجاه شصت برگ شده بود که وسطش را با نخ مشکی دوخته بود. محمد وقتی آن دفترچه را باز کرد، دید مادرش با مداد و خودکار و هر چه همان لحظه دلتنگی به دستش می‌آمده، با آن روی دفتر می‌نوشته. -ای جونم ... این بهشته ... چقدر ارزشمنده... تا این که در نهایت، مادر دستش را به ته ساک بُرد و یک پلاستیک از آن درآورد و جواب سوالی را که محمد دو سه بار پرسیده بود را عملی نشان داد. یک پلاستیک کوچک درآورد و روبروی محمد گرفت و گفت: «اینو بابات داد. سلامتم رسوند.» محمد پلاستیک را دو دستی گرفت. آن را باز کرد. دید کمی پول در آن است و یک تسبیح از تربت امام حسین علیه السلام. همه را به طرف صورت و لبانش برد و بوسید و بو کشید. کمی مکث کرد. خیلی آشنا بود. دوباره و عمیق‌تر چشمانش را بست و بو کشید. سپس رو به مادر کرد و گفت: «چقدر این تسبیح بوی بابا میده.» مادر لبخندی زد و گفت: «تسبیح خودشه. از وقتی یک بار رفت کربلا و برگشت، هر شب با همین تسبیح نمازشب میخوند. وقتی دیروز صبح گفتم میخوام برم پیش محمد، دست کرد تو جیبش و هر چی داشت و نداشت گذاشت تو این پلاستیک و این تسبیح هم گذاشت روش و سلامت رسوند و گفت برو!» محمد دوباره تسبیح و پول‌های کمی که با آن بود را بویید و بوسید. مادر گفت: «من اینجا راحتم. تو اگه کار داری، پاشو برو به کار و درس و کتابت برس.» محمد جواب داد: «هیچ کاری مهم‌تر از شما ندارم. همین جا نماز میخونیم و بعدش شام بخوریم و حرف بزنیم.» حوالی ساعت 22 که محمد می‌خواست به حجره برود و پتو و بالشتش را با خودش به سوئیت و کنار مادرش ببرد، وقتی وارد حجره شد، فرهاد در حجره نشسته بود. تا چشمش به محمد خورد، فوراً حتی بدون سلام گفت: «چشمت روشن. مادرت اومده؟» محمد با تعجب پرسید: «سلامت کو؟ آره. از کجا فهمیدی؟» فرهاد : «ساداتی و حسن واسه منوچ تعریف میکردن و منم شنفتم.» محمد: «اصلاً خبر نداشتم. یهو چشمم به مامانم خورد.» فرهاد آهی کشید و گفت: «تهرون تا اینجا مگه چند ساعته؟ اصلاً بگو همین روستای بابابزرگم. مامان و بابای من تا روستامون اومدن اما تا حالا حتی یک بار هم نیومدن درِ این حوزه و بگن اینجا چیکار می‌کنی؟» محمد همین طور که داشت پتویش را تا می‌کرد لبخندی زد و گفت: «بی‌خیال بابا. گرفتارن مردم. راستی خیلی وقته محمود با من حرف نمیزنه. تو چیزی نشنیدی؟ به تو چیزی نگفته؟» ادامه ... 👇 @Mohamadrezahadadpour

فرهاد ابرو و صورتش را در هم کرد و گفت: «یادم نمیاد. کلاً اخلاقش اینجوریه که با ما حال نمیکنه. یه مدت هست که شبا دیر میاد. فکر کنم ... البته خبر دقیق ندارم ... میگن بهرام قراره بشه فرمانده بسیج حوزه. فکر کنم به محمود قول عضو شورای بسیج داده.» محمد بالشتش را هم برداشت و گذاشت لای پتو و گفت: «خیره ان‌شاءالله. اگه حرفی زد، بهم بگو که تا قبل از این که بدبختم کنن، یه فکری کنم. گرفتار شدیم به خدا.» فرهاد همین طور که سرش پایین بود، حرفی زد که محمد تا شنید خیلی تعجب کرد. فرهاد گفت: «کاش با منم مثل تو از مسائل علمی و این چیزا دشمنی می‌کردند.» محمد با تعجب دست از کار کشید و رو به فرهاد پرسید: «چطور؟» فرهاد که معلوم بود خیلی ناراحت است گفت: «همه میدونن که من اغلب صبح‌ها میرم حمام. چرا همه باید بدونن؟! هممون جوونیم. احساس و نیاز هر کدوممون فرق میکنه. طبیعیه. دیگه نباید مسئله همدیگه رو جار بزنیم. از این سوختم که اون روز یکی از بچه‌های بهرام به من تیکه انداخت! گفت روزه بگیر و ورزش کن تا مجبور نشی اینقدر حمام لازم بشی. این چه وضعشه آخه! تو حجره خودمونم آسایش نداریم. منم میدونم از حالا چیکار کنم. از حالا دنبال آتو از محمود می‌گردم.» محمد اینقدر به خاطر غصه فرهاد ناراحت بود که وقتی می‌خواست برود سراغ مادرش، یک ربع در جاده عشق قدم زد و وسط سرما نفس عمیق کشید و صلوات فرستاد تا کمی آرام شد و توانست لبخند به گوشه لبش بنشاند و سپس سراغ مادرش برود. مادر محمد سه شب و دو روز آنجا بود. اول از همه، همسر محترم استاد طباطبایی متوجه حضور مادر محمد شد. وقتی صبح محمد به کلاس رفته بود، با سینی مملو از صبحانه داغ و خوشمزه مازندرانی سراغ مادر محمد رفت و یک ساعت آنجا نشست. اینقدر خانم خونگرم و بزرگواری بود که بالاخره و با اصرار فراوان، مادر محمد را راضی کرد و با خودش به خانه برد. وقتی به خانه استاد طباطبایی رفتند، مادر محمد می‌دید که خانم استاد طباطبایی برای دو سه نفر تماس گرفت و با لهجه مازندرانی با آنان صحبت کرد. متوجه نشد که چه می‌گویند؟ وقتی تلفن‌هایش تمام شد رو به مادر محمد گفت: «دو سه نفر از حاج‌خانم‌ها را واسه عصرانه دعوت کردم اینجا تا هم حدیث کساء بخونیم و هم شما را ببینند.» استاد طباطبایی هم ظهر دست محمد را گرفت و به زور برای ناهار به خانه آورد. عصرانه بین خانم‌ها برقرار شد و در نهایت، خانم استاد تولّایی هر طور شده و با ظرافت و هنرمندی خاص خودشان خانم طباطبایی و مادر محمد را راضی کرد که مادر محمد را برای شام به منزل ببرد. جوری شده بود که محمد منتظر بود تا ببیند کدام استاد دستش را می‌گیرد و به زور به خانه‌اش می‌برد؟ هر استادی که چنین کرد، مشخص می‌شود که مادرش آنجاست و می‌تواند او را آنجا ببیند. همین‌قدر مهمان‌دوست و مهمان‌نواز و صمیمی. شبی که مادر محمد در منزل استاد تولّایی مهمان بود، محمد توانست یکی دو ساعت بیشتر از هرشب از محضر استادش استفاده کند. چون آنها اجازه ندادند مادر محمد به مهمانسرا برود و همانجا خوابید و محمد هم برای این که مزاحمشان نباشد، به حجره رفت. اما قبلش توانست از هر شب بیشتر از استادی استفاده کند. -بحثمون با پدرایوان خوب پیش نمیره. راضی نیستم. -چرا؟ -همه تصوراتم درباره مسیحیت فرو ریخته. چون تکیه‌گاه وحیانی و نهایی برای مشخص کردن راست و غلط بودن حرفاشون ندارن، هر کس عشقش کشید و با هر نحله و ایسم و مکتبی که حال کرد، ساختمان اندیشه‌اش رو میسازه و میاره بالا. -خب این انتخاب بیش از هشتاد درصد مردم کره زمین هست. اونا معتقدند که متافیزیک و ماورا مسئله اونا نیست و با همین عقل استدلال‌گر عادی که دارن، به نیازهایی که دارن جواب میدن. -یه جوریه بنظرم. مثلاً بشر هیچ وقت از خودش نمیپرسه که وقتی مُردم، چه اتفاقی میفته؟ -هیچ کدام از کتب مقدس با همه تحریفاتی که دارن، نگفتن که انسان بعد از مرگ، نابود میشه. همشون معتقد به انتقال انسان به عالم اموات هستند و حتی میگن که روح با شعور و آگاهی به حیاتش ادامه میده. ولی بله! نگفتند که کیفیتش چطوری هست. -خب بشر چطوری میخواد خودش بفهمه که کیفیتش چطوریه؟ -میگن برای ما جزئیاتش خیلی مهم نیست. برای ما همین‌قدر مهمه. مخصوصاً از بعد از رنسانس که کلاً بشر تصمیم گرفت عرصه دین را منحصر به عرصه فردی و سلیقه و انتخاب شخصی کنه. گفتند ما به آبادی بهتر و بیشتر دنیا فکر می‌کنیم و خیلی برامون مهم نیست که علوم الهیات و علوم شهودی پیشرفت خاصی بکنه یا نه. اما بازم با همه این موارد، مقالات و کتب بسیار زیاد و سنگین و عمیقی توسط دانشمندان مسیحی و یهودی تالیف شد. محمد من احساس می‌کنم خیلی اونا را دست کم گرفتی! -شاید. دوس داشتم این حرفا رو پدرایوان بزنه. چرا اینا رو به من نگفت؟! -نمیدونم. به نظر منم خیلی عجیبه که باهات گلاویز نمیشه! ادامه...👇 @Mohamadrezahadadpour

این حرف استاد تولّایی، خیلی محمد را در فکر فرو برد. وقتی به حجره برگشت، در تاریکی شب دراز کشید و با خودش در فکر فرو رفت تا خوابش برد. روز آخری که مادرش در آنجا مهمان بود، وقتی محمد به کلاس رفت، قبل از این که استاد در کلاس حاضر شود، همه بچه‌ها شروع به دست انداختن محمد کردند. یکی می‌گفت: «شنیدیم مامانت اومده خواستگاری!» یکی دیگه می‌گفت: «خبریه؟ خیر باشه ایشالله. خوش به حال مردم. مامان ما حتی حال نداشت یه کوچه اون طرفتر بره و دختر ببینه. همونجا دست دختر همسایه‌مون گرفت و آوردش خونمون. نه مثل مادر بعضیا 1500 کیلومتر سوار اتوبوس بشه و بیاد!» یکی دیگه گفت: «آخه هر چی فکر می‌کنم تو شرایطشو نداری. نمیشه مامانت تا هست، واسه ما مادری کنه و آستین واسه ما بزنه بالا؟! به خدا ما شرایطمون از تو بهتره ها!» این را که گفت، همه خندیدند. محمد که هم خنده‌اش گرفته بود و هم از تعجب شاخ درآورده بود، نمی‌دانست چه بگوید. به خاطر همین، عرق می‌ریخت و می‌خندید و خجالت می‌کشید. شب آخری که مادرش آنجا بود، با هم در مهمانسرا نشستند و چند کلمه‌ای حرف زدند. در آن دو سه روز، محمد منتظر بود که ببیند مادرش کی فرصت می‌کند و دورش خلوت می‌شود و حرف و نکته اصلی که برای آن این همه راه آمده چیست؟ -محمد من این دو روز فهمیدم که خدا رو شکر سر و گوش و هوش و حواست به درس و کتابخونه و این چیزاست. اینقدر همه ازت تعریف کردن که حتی اگه تا ده سال دیگه هم اینجا باشی، فکر نمی‌کنم ضرر بکنی. -خدا رو شکر. کسی چیز خاصی نپرسید؟ -چه مثلاً؟ -نمیدونم. کلاً. چون سابقه نداشته که مادر و یا پدر طلبه‌ها بیان و اینجوری همه جا بپیچه که مادر فلانی اومده! -نه خدا را شکر. هیچ کس حرف و چیز خاصی نپرسید. اما محمد ... قربون قدت برم ... یه چیزی تو دلمه که برای اون این همه راه اومدم. محمد نزدیک‌تر نشست و دست مامانش را گرفت و گفت: «چی عزیزدلم؟ چه شده؟» مادر خیلی راحت و خودمانی گفت: «چرا حواست به دل بابات نیست؟ چرا وقتی به صالحی و بقیه می‌رسی، حرفا و سوالای اونجوری می‌پرسی؟ مگه تو دعای عهد نمیخوندی که طلبه بشی؟» تا مادر اسم دعای عهد آورد، محمد خشکش زد. اصلاً یادش نبود که از وقتی طلبه شده، آخرین باری که خودش و در خلوتش، مثل دوران دبیرستان، دعای عهد خوانده و گوشه چشمش خیس شده، کِی بود؟ مادر ادامه داد: «چرا مثل بقیه نیستی؟ میدونم فعلاً داری درس میخونی. فعلاً نمیشه لباس حاج‌آقاها بپوشی. اما دل بابات به دست بیار. وقتی میخوای حرف بزنی و سوال بپرسی، مزمزش کن. اول لعنت به شیطون بفرست.» محمد که می‌خواست فضا عوض بشود خیلی جدی اما از آن جدی‌هایی که پشتش حالت شوخی است پرسید: «مامان! شما به وجود شیطون اعتقاد داری؟» مادرش مکثی کرد و خیلی جدی در چشمانش زل زد و مثل وقتی که محمد کودک بود و می‌خواست او را با جدیت ادب کند، پس از مکثش گفت: «وقتی دارم باهات جدی حرف می‌زنم، جدی باش!» محمد فوراً خودش را جمع و جور کرد و گفت: «ببخشید اما مادرجان! من که از سرِ بدی و شیطنت و لجبازی سوال نمی‌پرسم. خدا شاهده اینجوری نیستم. ینی اصلاً این مدلی تربیتم نکردی. گناه من اینه که...» فوراً مادر حرفش را قطع کرد و گفت: «گناهت اینه که ساده‌ای! خیلی هم ساده‌ای. فکر می‌کنی همه مثل خودتن. فکر می‌کنی همه بی‌منظور نشستن تا تو بیایی و از اونا سوال بپرسی و درباره‌ات قضاوت نکنن.» محمد خیلی از این حرف مادرش کیف کرد. هیچی نگفت و فقط به مادرش زل زد. مادر خیلی جدی و بدون ذره‌ای مماشات ادامه داد: «وقتی دانشگاه ....... قبول شدی ولی به خاطر شدت لکنت زبانت ردت کردند، وقتی رفتی برای استخدامی سپاه اما به خاطر لکنتت گفتن نیا که ردی، وقتی که حوزه اصفهان و کاشان که تو دلت بود، ردت کردند و گفتند ما طلبه‌ای می‌خوایم که بعداً بتونه بین الصلاتین دو تا مسئله شرعی بگه و تو به درد ما نمی‌خوری، وقتی برگشتی خونه و از همه‌جا ناامید بودی، بهت گفتم یا باید بری سر میدون کنار بقیه کارگرا وایسی و تن و بدن کارگری داشته باشی و تابوک و آجر بندازی بالا. یا باید بری و هر طور شده بشی چیزی که میخوای. یادته یا نه؟» محمد برای چند ثانیه، همه ذکر مصیبتی که مادرش به او یادآوری کرد از جلوی چشمانش رد شد. مادر انگشت محمد را گرفت و فشار داد و گفت: «محمد! پاتو جای درست بذار و بردار. من سواد ندارم که بدونم چه داری میگی؟ نمیدونم چیزایی که میگی، اصلاً درسته یا نه؟ نمی‌فهمم صالحی و آتشی و بقیه چرا وقتی باهاشون میشینی و حرف می‌زنی، اعصابشون بهم میریزه؟ نمیدونم اعصاب اونا ضعیفه یا حرفای تو بوی خوبی نمیده. نمیدونم. این چیزا سَرم نمیشه. اما محمد! حواسم بهت هست. حواس اون پیرمردِ چایی دم کن مجلس روضه امام حسین هم بهت هست. اما ... خودت چی؟ خودت حواست به خودت هست؟!» ادامه دارد... #مممحمد۳ #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

علی در طول تاریخ ، تنها انسانی است که در ابعاد مختلف و حتی متناقضی که در یک انسان جمع نمی شود قهرمان است. مثل یک کارگر ساده با دست و بازویش خاک را می کند و در آن سرزمین سوزان بدون ابزار، قنات می کند ، مانند یک حکیم می اندیشد، همچون یک عاشق بزرگ و یک عارف عظیم عشق می ورزد، به سان یک قهرمان شمشیر می زند و همانند یک سیاستمدار رهبری می کند و مانند یک معلم اخلاق مظهر و سرمشق فضایل انسانی برای یک جامعه است. هم یک پدر است و یک دوست وفادار و هم یک همسر نمونه. چنین انسانی است که در دنیا تنهاست. علی(علیه السلام) در میان پیروانش هم تنهاست، در اوج ستایش هایی که از او می شود مجهول مانده است. درد علی (علیه السلام) دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق مبارکش احساس می کند، و درد دیگر، دردی است که او را تنها در نیمه شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده … و به ناله در آورده است و ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند . اما، این درد علی (علیه السلام) نیست، دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است، تنهایی است ، که ما آن را نمی شناسیم! باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را؛ که علی(علیه السلام) درد شمشیر را احساس نمی کند، و … ما درد علی را احساس نمی کنیم... 📚 کتاب علی(علیه السلام)،‌ دکتر علی شریعتی @Mohamadrezahadadpour

✍پیامبراکرم‌صلی‌الله‏‌علیه‏‌و‏آله‌فرمود: "مَنْ اَحْیا لَیْلَةَ الْقَدْرِ حُوِّلَ عَنْهُ الْعَذابُ اِلَى السَّنَةِ الْقابِلَةِ" -کسى که شب قدر را زنده بدارد، عذاب تا سال آینده از او روى می ‏گرداند. -------------‐------ 📖مراسم احیای شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان📖 با سخنرانی حجت الاسلام حدادپور جهرمی و مداحی برادر آوج در 🕌 مسجد فاطمه الزهرا واقع در خیابان حسین آباد، مجتمع رونیکا پالاس برگزار می‌شود زمان:شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان مصادف با ۳ فروردین ۱۴۰۴ ساعت شروع مراسم ساعت ۲۲ 🕌مسجد آرمانی حضرت فاطمه الزهرا https://eitaa.com/hzrtzahra