این‌ها همه و همه و بلکه بدتر از آنچه نوشتم اتفاق افتاد اما ذره‌ای باعث نشد که حسین از آن پریدن و عوض کردن جا و فحش خوردن‌هایش پشیمان بشود. چون بحث مرگ و زندگی بود. بردن اسم صمدی آملی در آن حوزه و شرکت در کلاسش بدون حتی یک بار تذکر، منجر به اخراج طلبه می‌شد. حالا تصور بفرمایید کسی کتاب و نوارش را داشته باشد و بین بقیه تقسیم کند و به امانت بدهد. به کرام الکاتبین نمی‌کشید. همانجا از شرمندگی‌اش در می‌آمدند. چرا؟ چون متولی محترم آن حوزه تشخیص داده بود که دنبال کردن موضوعات عمیق عرفانی و سبک صمدی آملی به صلاح طلبه‌ها مخصوصاً زیر پایه ششم نیست و به دردشان نمی‌خورد. عصر شد. محمد به لطایف‌الحیلی از حوزه بیرون رفت و خودش را به ایستگاه تاکسی رساند و به کلاس فن ترجمه زبان رفت. تکالیفی که استاد داده بود را تحویل داد. استاد از روند و پیشرفت محمد خیلی راضی بود و آن جلسه او را در بین همه اعضای کلاس تشویق کرد. چون هنوز ترم دوم را کامل نکرده بودند که محمد توانسته بود به معیار ترجمه نزدیک‌تر بشود و با همتی که به خرج داده و دامنه لغاتی که گسترش داده بود، نظر مساعد استاد را برای شرکت در ترم سوم جلب کرد. سبک استاد این بود که از ترم دوم به بعد، خودش تشخیص می‌داد که چه کسی صلاحیت رفتن به ترم بعد را دارد و یا ندارد؟ تا آن روز فقط دو دخترخانم دانشجوی رشته تخصصی زبان موفق شده بودند که نظر استاد را جلب کنند که آن روز سومین نفر که محمد باشد تعیین شد و قرار شد که از دو هفته دیگر، فقط دو نفر دیگر تعیین شود و ترم جدید را با پنج نفر نخبه از ترم‌های گذشته شروع کنند. اما مشکل آنجا بود که محمد باید همان روز برای ترم جدید ثبت‌نام می‌کرد. این را که می‌خواهم الان بنویسم اصلاً و ابداً باورم نمی‌شود و یک جورایی شبیه معجزه و نشانه بود که در زندگی محمد رخ داد. البته اگر پدرش می‌فهمید، قطعاً احساس معجزه و این حرف‌ها نمی‌کرد و شاید اصلاً پشیمان می‌شد که آن کار را کرده. چرا؟ چون وقتی محمد دست در کیفش کرد تا نوک مداد اتود درآورد، چشمش به همان پلاستیکی خورد که پدرش به مادرش داده بود تا به او بدهد. دید در آن مقداری پول است. پول زحمت کشیده و حاصل پینه‌های کف دست یک پیرمرد امام‌حسینی و باصفا. بعد از کلاس، قبل از این که استاد از کلاس خارج بشود محمد رفت و با منشی حرف زد: «ببخشید من برای ترم سوم انتخاب شدم. میشه بفرمایید چقدر هزینه داره؟» منشی هم که از آن دخترانی بود که خودش یک تنه زحمت ضداخلاقی و ضدفرهنگی را در آن آموزشگاه و بلکه کل آن منطقه را به دوش می‌کشید از بس به خودش رسیده بود، بعد از این که حساب کتاب کرد، جوری که دو تا لب‌هایش به هم نخورد و خدایی نکرده رُژش پاک نشود گفت: «شما به خاطر تکالیفی که انجام دادید، شامل تخفیف ویژه استاد شدید و جمعاً فلان مبلغ بیشتر لازم نیست پرداخت کنید.» محمد با شنیدن همان تخفیف هم ناامید شد. چه برسد به این که تخفیفی در کار نباشد و بخواهد کل شهریه ترم جدید را یکجا پرداخت کند. اما ... وقتی دست در کیفش بُرد و همان پلاستیک را درآورد و جوری که آن دختره نبیند، شروع به شمردن پول‌ها کرد، شاخ درآورد. اصلاً باورش نمی‌شد. چون واقعاً باورکردنی نبود. متوجه شد که دقیقاً همان قدری است که برای ترم جدید زبان لازم دارد! نه یک ریال بیشتر و نه یک ریال کمتر! چنین چیزی در زندگی‌اش فقط یکبار اتفاق افتاده بود. آن هم حداقل سه چهار سال قبل از آن. وقتی که می‌خواست برای آزمون ورودی حوزه با مادرش در عید مبعث بروند به شیراز و حتی یک قِران پول نداشت. معجزه‌وار وقتی در حمام بود اما همین طور که استحمام می‌کرد، داشت با خدا حرف می‌زد، پدرش در زد و یک مقداری پول از طرف یکی از سادات منبری(حاج آقای موسوی/پسر سید مُرغی؛ رحمت الله و رضوان الله تعالی علیهما) در جهرم به او رساند و همان پول، دقیقاً به اندازه سفر خودش و مادرش به شیراز بود و رفتند و برگشتند. دهانش باز مانده بود. در سکوت و خلسه‌ای عجیب به سر می‌برد. جوری که حتی صدای ماشین‌ها و اطرافیانش را نمی‌شنید. کل مسیر تا حوزه که شاید دو ساعت و نیم طول کشید، قدم زد و در یک دستش کتاب و جزوه زبان... و در دست دیگرش همان تسبیح تربت امام حسین علیه السلام... چشمش به کف پیاده‌رو بود و فکر و دلش مشغول جایی که خودش هم اسمش را نمی‌دانست کجاست؟ دانه دانه آن تسیح را با انگشتش اشاره می‌کرد و در کل آن دو ساعت و نیم تا حوزه، سیلاب صلوات برای سلامتی اوستارسول راه انداخت. ادامه دارد... #مممحمد۳ #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

🌸بسم الله الرحمن الرحیم 🌸 🔹مستند داستانی #مممحمد۳ ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_بیست_و_چهارم [زندگی آزمونی است که در آن برخی از همراهان خود را از دست خواهی داد، اما آنچه در این مسیر مهم است، حفظ آرامش و استواری در برابر ناملایمات است. مارکوس اورلیوس] عصر جمعه‌ها برای محمد مدت‌ها بود که از حالت دلگیری و غم و غصه خارج شده بود. روحیه‌اش با رفتن به منزل پدرایوان و کُشتی علمی سنگینی که با هم می‌گرفتند، شاداب و محکم‌تر از قبل شده بود. ولی این شادابی اگر می‌خواست ادامه داشته باشد، باید با مطالعات مستمر به همراه ترجمه متون جدید، بعلاوه مباحثه با استاد تولّایی همراه می‌شد. این حجم از فعالیت سنگین علمی، چون در چارچوب دروس و فضای حوزه نبود و محمد برای دلش و غنای روح و فکرش انجام می‌داد، طبیعتاً اثراتی روی درس و نمراتش داشت. مخصوصاً این که هم‌مباحث هم نداشت و در شرایطی به سر می‌برد که دستگاه سی‌دی‌خوان هم نداشت و باید مطالعاتش را ده برابر می‌کرد تا بتواند جای خالی آنها را برایش پر کند. رفته رفته چشمانش ضعیف‌تر شد و مجبور بود عینکش را عوض کند. به همین دلیل به عینک فروشی رفت و پس از بینایی‌سنجی که انجام داد، رفتند سراغ انتخاب عینک. خب کسی که جیبش خالی است و همیشه مجبور است که نصف شهریه حوزه را نگه دارد برای رفتن به شهرستان، نباید برود سراغ میز و بُرد عینک‌های گران و خوشکل. اما همان عینک‌های ارزان‌تر هم باعث شد که مجبور شود جوری انتخاب کند که تمام پولی را که برای رفتن به جهرم کنار گذاشته بود، خرج شود و وقتی به حوزه برگشت، فقط به اندازه کرایه تاکسی برای کلاس زبان و تاکسی‌هایی که برای ساری و منزل پدرایوان می‌گرفت، پول زیاد بیاورد. ایام فاطمیه دوم بود. شاید مثلاً سه چهار روز مانده به ایام فاطمیه بود که یک کارت تلفن برداشت و با خانواده‌اش تماس گرفت. مادرش گوشی را برداشت. محمد عاشق وقتی بود که بگوید «مادرجان!» و مادرش هم جواب بدهد «جون دلم!» -سلام. خوبی؟ -سلام قربونت برم. خدا را شکر. تو خوبی؟ -ممنون. مشتاق دیدار. -ینی پاشم دوباره بیام؟ -قربون قدمت. چقدر ملت حسودی کردن که تو اومدی اینجا. دستت درد نکنه واقعاً. -کاری نکردم. دلم جوشِت می‌زد. -دل منم جوشِت میزنه. -خب پاشو بیا. ایام فاطمیه میایی؟ سوال سنگینی بود. سوالی بود که محمد شک نداشت که پدرش پشت این سوال است. نه می‌توانست بگوید «چشم و میام» و نه می‌توانست حقیقت را بگوید که «پول ندارم و همه پولی که بابا فرستاده بود خرج ترم جدید زبان کردم و باقی‌مانده دوزار شهریه‌ام را هم نگه داشته بودم که بیام اما همش خرج عینک شد و الان یه شماره چشمم ضعیف‌تر شده.» مکثی کرد و گفت: «خیلی کار دارم. مرخصی هم نمیدن. چون ما زیر پایه ششم هستیم و نمیتونیم برای رفتن به تبلیغ اجازه و مرخصی بگیریم. از درسا عقب میمونم.» مادر هیچی نگفت. فقط نفس عمیقی کشید و گفت: «خیره ان‌شاءالله. راحتی؟ چرا اینقدر لاغر شده بودی؟ به بابات و بقیه نگفتم که چقدرررر لاغر شدی.» محمد که می‌خواست مادرش از آن حال و هوا خارج شود با شوخ‌طبعی گفت: «همش از بی‌کَسی هست. میگن اگه آدم متاهل بشه، بهش خوش میگذره و تپل مپل میشه. خب مادر من! تو که تا اینجا اومدی، یه دختر خوب پیدا می‌کردی تا هم من از تنهایی دربیام و هم اینقدر لاغرمردنی نشم.» مادر هم کم نیاورد و جواب داد: «همین جوری سالی دو بار بیشتر نمی‌بینمت. دیگه اگه اونجا ازدواج کنی، لابد برای مُردن و تشییع منم نمیایی!» محمد فوراً گفت: «استغفرالله. این چه حرفیه. خدا نکنه. اصلاً غلط کردم. ولش کن. بذار لاغرتر بشم. اصلاً مگه لاغری بده؟ ملت کلی خرج میکنه و کلی با گفتن کلمه «دارم رژیم مبگیرم» کلاس میذاره تا بالاخره بشه شکل و اندازه ما. اون وقت خودمون قدر باربی بودنمون نمیدونیم. مگه نه؟» مادر گفت: «نمیدونم. خدا عاقلت کنه.» و محمد با شوخ طبعی جواب داد: «وا! مگه نیستم؟ دلتم بخواد. خیلیَم عاقلم. تازه یه چیزیَم از بقیه بیشتر دارم. راستی مامان! بابا چطوره؟» مادر: «خدا را شکر. داشتن با میرزامحمود لیست سخنرانا و مداحا را میبستن.» ادامه ...👇 @Mohamadrezahadadpour

ای بابا! مادرش ول کن نبود. دوباره رفت به طرف فاطمیه و منبر و روضه. محمد هم مثلاً انگار روی خودش نگذاشت و گفت: «خب به سلامتی. میرزامحمود خوبه؟ راستی مامان! از بین دوستای ملیحه، کسی سراغ نداری؟» مادر جواب داد: «چطور؟ برای کی به سلامتی؟» محمد خیلی جدی جواب داد: «یه پسره هست که هم طلبه است و هم قدبلند و عینکیه. فقط پول نداره و خیلی کسی خاطرش نمیخواد که البته اینم مهم نیست. اگه سراغ داشتی خبرم کن! ثواب داره به خدا!» مادر از بین همه چرت و پرت‌های محمد، دست گذاشت روی عینکش و گفت: «محمد عینکت عوض کردی؟ روزی که اومدم، انگار خیلی از عینکت راضی نبودی.» محمد جواب داد: «آره. هر چی جمع کرده بودم، همشو دادم و عینک خریدم.» مادر سوالی پرسید که با وجود این‌که دستشان تنگ بود و محمد این را به خوبی می‌دانست، بغض محمد را به همراه داشت. مادر پرسید: «میخوای یه کمی پول برات بفرستم؟» محمد نفس عمیقی کشید و گفت: «اینو نگفتم که اینجوری بگی. ولش کن. خدا میرسونه.» بعد از این که از مادرش خداحافظی کرد، می‌خواست به حجره برود که استاد فهیم زاده را دید. خیلی نارحت بود. اینقدر که وقتی محمد این همه ناراحتی را در چهره استاد دید، بی‌اختیار با محمد نشستند یک گوشه و شروع به دردودل کرد. -چیزی شده استاد؟ هیچ وقت شما را اینجوری ندیده بودم. -یه چیزی پیش اومده که هنوز کسی خبر نداره. ظهر در جلسه شورای عالی حوزه تصویب شد. قراره امشب یا فرداشب اعلام کنند. -چی شده استاد؟ دارم می‌ترسم. -چون تعداد طلبه‌های این حوزه زیاده و امکانات محدوده، دو تا تصمیم گرفتند. یکی این که هر کس پایان‌ترم نتونه معدل بالای 18 بیاره، از این حوزه بهش انتقالی بدن. و تصمیم دوم هم اینه که هر کس حدنصاب پایه را نیاره و زیر پایه ششم باشه، کلاً اخراج بشه. محمد با شنیدن این حرف خیلی جا خورد. تصمیم سخت و مهم حوزه در آن بازه زمانی، خیلی از معادلات و حساب‌کتاب‌های طلبه‌ها را به هم می‌زد. استاد فهیم زاده ادامه داد: «چون حوزه اینجا قراره تبدیل به حوزه نخبگان بشه، مجبوره که فقط طلبه‌هایی رو نگه داره که واقعاً نخبه باشن. اما گناه بقیه که نخبه نیستند چیه؟ بقیه چیکار کنن؟» محمد هنوز متوجه دغدغه استاد نبود. تا این که پرسید: «منم معلوم نیست که معدلم 18 بشه. خیلی باید بیشتر وقت بذارم.» که استاد جواب داد: «تو که شرایطت مشخصه. الحمدلله نخبه هستی. من الان نگران پسرم هستم. معدلش خیلی پایینه. انضباطش هم خوب نیست. می‌ترسم حوزه عذرش رو بخواد.» محمد کامل نشست رو به استادش و گفت: «خب استاد بنظرم این بهترین فرصته.» استاد باتعجب پرسید: «چطور؟ از چه نظر؟» محمد که گفتن آن جملات برایش سخت بود، تصمیم گرفت خیلی صریح و رُک حرفش را بزند. گفت: «استاد به نظر من آقازاده‌تون خیلی زود وارد حوزه شده. من تو این پسر می‌بینم که فعلاً آزاد باشه و دبیرستان بره و دوستان خوب و بد را تجربه کنه.» استاد که معلوم بود از حرف محمد خوشش نیامده، نگاهش را از صورت محمد چرخاند و به آسمان و پرندگان نگاه کرد. محمد از این سکوت استاد استفاده کرد و ادامه داد: «الان اگه از حوزه بره، به همه و خودش میگین چون نخبه نبودی و معدلت کم بوده عذرت را خواستن. نه این که اخراجت کردن یا خودش نخواسته و نتونسته. اینجوری به نظرتون بهتر نیست.» استاد فهیم زاده که مرد جاافتاده و پخته‌ای بود گفت: «وقتی قرار باشه که از اینجا بره، دیگه کلاً از حوزه میره. نتیجه دوتاش این میشه که دیگه من پسری که طلبه باشه نداشته باشم و نسل علمای خاندان ما از من مقطوع بشه.» محمد شرم می‌کرد که دستش را روی دست استادش بگذارد تا بهتر به او دلگرمی بدهد. به خاطر همین، دستش را کنترل کرد اما همه احساسش را در کلماتش جمع کرد و گفت: «استادجان! همه ما فرزندان معنوی شما هستیم. مگه همه کسانی که در طول تاریخ شیعه اثرگذار بودند و آثار و خدماتشون ماندگار شده، همشون دارای پسر و دختر و نسل و نتیجه‌ای بودند که راهش را ادامه داده باشن؟ بودند اما خیلی نبوده. اگرم بوده، خیلیاشون مثل پدر و جدّشون نشدن. اینو باید بپذیریم.» استاد حرفی نزد اما معلوم بود که غصه عالم و آدم در دلش است. محمد ادامه داد: «شک نکنید که اگر رزقش حوزه باشه و قرار باشه که اسمش در لیست علمای خاندان شما و شیعه باشه، خودِ حضرت صاحب ارواحنا فداه دستشو میگیره و اونو به حوزه برمیگردونه. اما بیچاره الان وقتش نیست. الان وقت بازی و شیطنتشه. مگه نمیگن حتی علامه حلّی در کودکی به مقام اجتهاد رسید اما عصرها لباسش را درمی‌آورد و با بچه‌ها در کوچه شروع به بازی می‌کرد و این مطلب به مذاق دیگر علما خوش نمی‌آمد اما پدرش و داییش که محقق حلی بوده ازش دفاع می‌کردند و اسباب بازی براش می‌خریدند؟! خب شما هم به این سن و سال بچه‌تون احترام بذارین و اجازه بدید کودکی کنه.» ادامه ...👇 @Mohamadrezahadadpour

استاد دستش به طرف صورتش برد و گوشه چشمانش را پاک کرد. اما معلوم بود که با حرف‌های محمد کمی دلش آرام شده و پذیرش از حوزه رفتن پسر نوجوانش برایش کمی آسان‌تر شده است. حوزه این تصمیمش را با قاطعانه‌ترین روش ممکن اعلام و اجرا کرد. یک ماه مانده به امتحانات پایان ترم، ترس و دلهره آوارگی و یا ترک حوزه را به جان همه انداخت. در آن یک ماه، کتابخانه حوزه دچار ازدحام شد. طلبه‌ها حتی پنجشنبه و جمعه هم می‌ماندند و تندتند مباحثه و مطالعه می‌کردند. حتی محمد مجبور شد برای این که کم نیاورد، از حجم مطالعات غیردرسی‌اش بکاهد و حتی ساعات حضور در منازل اساتیدش را کم کند و فعلاً قید ترجمه را بزند و فقط به انجام تکالیف کلاسی فن ترجمه بسنده کند تا مدیریت حوزه درباره‌اش تصمیم بدی نگیرند و آتو دست کسی ندهد. فقط منزل پدرایوان را باید می‌رفت چراکه هزینه‌اش را از قبل پرداخته بود و اگر آن ساعات استفاده نمی‌کرد، سوخت می‌شد. آن یک ماه بد نبود اما خیلی سخت گذشت. اینقدر که تندتند طلبه‌ها مریض می‌شدند و استرس می‌گرفتند که نکند اسمشان در تابلو برای انتقالی یا اخراج اعلام شود. حتی متاسفانه باب تقلب در عده‌ی کمی از بچه‌ها باز شد و از ترس اخراج یا انتقالی، در وادی افتادند که ذکرش مناسب نیست اما دل هر دغدغه‌مندی را به درد می‌آورد. تا این که بالاخره آن یک ماه سپری شد. محمد با این که کتاب‌ها را جویده بود و بعضی از موضوعات را حتی ادعا می‌کرد که از مؤلفش بهتر بلد است، معدلش کمی از 19 بالاتر بود و خطر از بیخ گلویش رد شد. خوشبختانه اسمش با ابوذر و حسن، در ردیف سه نفر نخست کلاسشان بودند. دم میثم گرم. او هم خوشبختانه حائز شرایط شد و ماند. از خوش‌شانسی حسن، ساداتی هم به زور معدلش شد 18 و در ساعات پایانی و اعتراضی که منوچ و میرعلی روی نمراتشان گذاشته بودند، آن دو هم موفق و بالاخره ماندگار شدند. محمد دید که پسر استاد فهیم زاده شرط معدل را نیاورده. خب این مسئله خیلی دور از انتظار نبود و حتی کمی محمد را خوشحال کرد که پسرک باید برود و به بازی و حس و حال کودکانه‌اش بپردازد. اما آنچه محمد را آزار می‌داد و غصه‌دارش کرد این بود که دید رضا و مهدی شرط معدل را کسب کرده بودند! محمد شاهد بود که این دو برادر، با آن جبهه و سوگیری‌های خاصی که داشتند، از تقلب در امتحان برای ماندن استفاده کرده و جاپایشان را سفت و محکم کرده بودند. حتی بعدها مهدی در یک جمعی از دوستانش گفته بود که برای ماندن هفت هشت نفر دیگر هم تلاش کرده و با امدادهای غیبی که به آنها رسانده، باعث ماندن آنها در حوزه شده! اما... چشم و دل محمد دنبال دو تا اسم بود. دو تا اسمی که هر چه لیست قبول‌شدگان را از بالا تا پایین شخم می‌زد، اسامی آنها را نمی‌دید. حتی وقتی لیست را اصلاح کردند و اسم منوچ و میرعلی و حتی اسم حسین را به لیست اضافه کردند، متاسفانه چشمش به دو اسمی که دلش می‌خواست ببیند، نیفتاد! غصه تبدیل به استرس شد. محمد تا آن لحظه نمی‌دانست که چقدر آن دونفر برایش عزیز و مهم هستند که باعث شده محمد دو ساعت پای تابلو و دمِ دفتر بایستد و ببیند که آیا این دو اسم به لیست اضافه می‌شوند یا خیر؟ تا جایی که حتی شادمانی به خاطر دیدن اسم خودش در لیست را فراموش کند و فقط به آن دو نفر فکر کند. آن دو نفر؛ یکی فرهاد بود... و دیگری صالح! ادامه دارد... #مممحمد۳ #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

▪️▪️▪️🌷▪️▪️▪️ انا لله و انا الیه راجعون بدین وسیله به استحضار می‌رساند که عموی عزیزم حاج حسین حدادپور جهرمی ، امروز غروب از دنیا رفتند و بنده برای دومین بار یتیم شدم. از همه شما عزیزان استدعا دارم جهت شادی روح آن پهلوان عزیز و عموی دوست‌داشتنی صلوات به همراه فاتحه قرائت فرمایید. روح همه شهدا و صلحا و اموات شاد و با امیر مؤمنان علی علیه السلام محشور باد. دعاگو؛ محمد رضا حدادپور جهرمی ▪️▪️▪️🌷▪️▪️▪️

🌸بسم الله الرحمن الرحیم 🌸 🔹مستند داستانی #مممحمد۳ ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_بیست_و_پنجم [خوش‌تر آن باشد که سر دلبران، گفته آید در حدیث دیگران. مولوی] هر روزی که نشود آنچه انسان دلش می‌خواهد، غروبش غم‌انگیز و ساعاتش دلگیر است. جمعه و شنبه و چهارشنبه هم ندارد. مثل آن عصر تا غروبی که محمد هر چه صبر کرد و به تابلوی اعلانات زل زد و حتی زیر چشمی، چشم از صالح و فرهاد برنمیداشت و شاهد چک‌وچانه‌زدن آنها با مدیر و معاون آموزش و واسطه کردن اساتید بود و بیشتر دلش می‌سوخت. فایده نداشت. سیستم تصمیمش را گرفته بود و آنها را نخبه و حائز شرایط نخبگی تشخیص نداد و یک هفته فرصت داشتند که کارهای انتقالی‌شان را انجام دهند. وقتی به حجره برگشت، دید محمود خیلی عادی مشغول مطالعه است. محمود نفر اول پایه‌شان شده بود و بالاتر از شرط معدل کسب کرده بود و حال بقیه اصلاً و ابداً برایش اهمیت نداشت. البته ظاهرش عادی بود اما همین‌طور که سرش روی کتابش بود، حرف‌هایی زد که مشخص شد در دل و باطنش چه می‌گذرد؛ -فرهاد اسمش تو لیست نبود؟ -نه متاسفانه! بنده خدا خیلی هم تلاش کرد اما آخرش همشون رو از دفتر انداختن بیرون. -اینطوری شاید به صلاحش باشه. -البته. صلاح کار به دست خداست اما حیفه. فرهاد خیلی بچه گلی هست. شاید ظاهرش یه کم غلط‌انداز باشه اما ته دلش خیلی صافه. -بنده شناس خداست. ممکنه فرهاد با رفتنش از اینجا عاقبت بخیر بشه اما من و شما نشیم. کسی چه میدونه. -الان مثلاً داری دلداری میدی؟ یا سوزن می‌زنی به جونم؟ محمود کتابش را بست و خیلی رک و پوست‌کنده در چشمان محمد نگاه کرد و گفت: «به من چه ربطی داره. هر چند یکی که اصلاً به فکر معنویت و علمیت نبود کمتر، زندگی بهتر! والا. شهریه امام زمان که نباید همش تو این رستوران و اون سفره‌خونه هدر بره.» محمد خیلی از این حرف محمود حرص خورد. جواب داد: «شهریه امام زمان اصلاً به رستوران و سفره‌خونه میکشه؟ مگه بیچاره چقدر شهریه میگیره؟ اصلاً وایسا ببینم! اون که همه دوسش دارن و بچه گرم و بامحبتی هست بویی از معنویت و علمیت نبرده اما تو رو که نمیشه با یک مَن عسل خورد و حتی نمیشه باهات شوخی کرد و جواب سلام بقیه رو نمیدی، مجسمه معنویت و علمیت محسوب میشی؟! اصلاً می‌فهمی چی داری میگی؟ مگه خودت الان نگفتی بنده‌شناس خداست؟! چرا اینقدر دلت با این و اون چِرکینه؟» محمود از سر جا بلند شد و کتابش را در قفسه کتابش گذاشت و مثلاً خواست محمد را بچرزاند و گفت: «آسیاب به نوبت. این رفتن و جابجایی شامل حال تو هم میشه. حالا امروز نه، فردا ... پس فردا ... یه ماه دیگه ... دو ماه دیگه ... تهش چی؟ جای خودتم اینجا نیست. از ما گفتن بود.» این را گفت و عبا به تن کشید و می‌خواست برود که محمد هم موشک جواب موشک داد و گفت: «فرهاد در برابر بهرام!» محمود تا اسم بهرام را شنید، سرجایش خشکش زد. همین طور که محمود رو به در حجره بود، محمد ادامه داد: «اگه صلاحش نیست و ممکنه با رفتنش عاقبت بخیر بشه، پس بهرام عزیزت هم انشاءالله در همه مراحل زندگیش البته در خارج از این حوزه، موفق باشه و اینجا نباشه تا بتونیم دو دقیقه نفس بکشیم.» محمود رو به محمد کرد و در حالی که تلاش می‌کرد عصبانیتش را نشان ندهد گفت: «مگه بهرام شرط معدل نیاورده؟» این‌بار محمد مشغول کتاب و قفسه‌اش شد و همین‌طور که کار می‌کرد جواب داد: «نشستی تو حجره‌ات و فکر می‌کنی دنیا خیلی بروفق مرادت می‌چرخه؟ نخیر! دمِ دفتر داش بال‌بال می‌زد.» محمود اینقدر عصبانی شد که بدون ذره‌ای درنگ از حجره خارج شد و در را پشت سرش محکم بست. مستقیم به حجره بهرام رفت. دید بهرام از بس عصبانی است، دارد مثل ببر خشمگین که در قفس است، از این‌طرف به آن‌طرف قدم می‌زند. -چی شده؟ معدل نیاوردی؟ -نه حاجی. نامردی کردن. به هر چی دگراندیش و مسئله‌دار و سیب‌زمین و شلغم بود نمره دادن الا بچه‌های ارزشی و انقلابی! -دستت درد نکنه. ینی منم از اونام؟ -نمی‌خواد فوراً به خودت بگیری. منظورم تو نبود. دلم می‌خواست امروز با تانک بزنم دفتر و آموزش رو با هم بیارم پایین! -چقدر کم داری؟ -دو نمره کامل! -یاابالفضل! خب دو نمره در معدل، خیلیه. نمیشه با دو سه تا درس جبران کرد. -نامردا حتی جبرانی هم نذاشتن. چیکار کنم حاجی؟ اینطوری خطِ اینجا خالی میشه. نگرانم که این حوزه به دست نااهلان و نامردمان بیفته! محمود همین‌طور که در فکر فرو رفته بود، چند قدم راه رفت تا به پنجره حجره بهرام رسید. از پنجره به بیرون چشم دوخت. چشمش به تابلوی بسیج حوزه افتاد. همین طور که به تابلو چشم دوخته بود گفت: «یه فکری دارم. این آخرین تیری هست که در ترکش داریم.» ادامه ... 👇 @Mohamadrezahadadpour

ساری – منزل پدرایوان دو روز گذشت. جمعه شد و محمد تا به خودش آمد، جلوی پدرایوان نشسته بود و داشتند چایی که کنار در گذاشته شده بود را نوش جان می‌کردند. -گفتی این یکی دو هفته امتحان داشتی؟ -بله. امتحانات خیلی سرنوشت‌ساز. اینقدر که دو مرتبه مریض شدم. راستی شما چه آموزش‌هایی دیدید که کشیش شدید؟ پدر ایوان لبخندی زد و چایی را قبل از خوردن، عمیق بو کرد و یک قلپ خورد و گفت: «من در واتیکان درس خوندم. آموزش‌های ما دارای 4 مرحله است. دو سال فلسفه و 4 سال الهیات. البته در طول همان دورة دو ساله فلسفه، درس‌های دیگری را هم یاد می‌گیریم. مثلاً یک‌سری آموزش‌ها برای شناختن جوانان و نوجوانان می‌بینیم. ما به دروس زبان خیلی اهمیت میدیم و باید حتماً همه یک زبان، علاوه بر زبان مادری‌شون یاد بگیرن.» وقتی ایوان این را گفت، محمد ناخودآگاه لبخندی تلخی به گوشه لبش نشست و یاد محدودیت‌های زیاد و پیچیده‌ای که سر راه او و ابوذر درباره شرکت در کلاس زبان بود افتاد. ایوان ادامه داد: «ما چندین دوره مهم درباره کارهای ارشادی را هم در کنار فعالیت‌های آموزشی طی می‌کنیم. منظورم اینه که علاوه بر درس، چه کار کنیم که بتونیم غیر از سخنرانی، در بین مردم اثرگذار باشیم. در چهار سال بعد، رشته‌های مختلفی مثل تفسیر کتاب مقدس، تاریخ کلیسا، الهیات‌های مختلف و حقوق می‌خونیم و بعدش امتحان پایانی می‌گیرند. آخرشم یا کشیش می‌شیم یا به زندگی عادی ادامه می‌دیم.» محمد که برایش جالب بود پرسید: «خب این شد 6 سال. ینی شما در شش سال، یک کشیش می‌شید. بعدش چه کار می‌کنید؟» ایوان پاسخ داد: «از اینجا به بعدش تقریباً با شما فرقی نداریم. با این تفاوت که هر مدرسه دینی مسیحیت وابسته به یک دانشگاه در اروپاست که وظیفه داره بر اساس دروسی که طی میکنن و امتحانی که آخرش میگیرن، به ما مدرک معتبر بده. وظیفه یه کشیش اینه که انجیل را به دیگران ابلاغ کنه. البته می‌تونه هم درس بخونه و هم اگه بتونه، بره در مدارس درس بده یا اگر سطح تحصیلاتش بالا باشد به دانشگاه‌ها بره و تدریس کنه. اغلب کشیش‌ها یا به صورت آزاد یا در مدارس تدریس می‌کنن.» محمد که چایی خوش‌رنگ و داغش را خورده بود، استکانش را زمین گذاشت و پرسید: «ورودی حوزه‌های علیمه مسیحیت راحته؟ یا شرط خاصی داره؟» ایوان هم که چایی‌اش را تمام کرده بود پاسخ داد: «برای ورود به مدارس دینی ما، باید یک نهاد دینی او را بشناسه که فرد معتقدی هست و واقعاً به خدا اعتقاد دارد و یا اینکه اُسقف او را بشناسه و اسقف او را به حوزه علمیه معرفی کنه.» محمد پرسید: «اُسقف کیه؟» ایوان جواب داد: «اسقف یا کاهن اعظم، والاترین مقام روحانی مسیحیته که به‌طور کلی به امور حکومتی و نظارتی گماشته شده. در مسیحیت اسقف، مسئولیت نظارت و رهبری بر کلیسا و کشیش‌ها را عهده داره.» محمد: «اسقف اعظم با پاپ فرق میکنه یا یکی هستن؟» ایوان: «پاپ به رهبر تمام کلیساها گفته میشه که در واتیکان مستقر است. کاتولیک‌ها اعتقاد دارن که پاپ در تعریف موضوعات ایمانی و اخلاقی خطاناپذیر و معصوم است.» محمد با تعجب پرسید: «معصوم؟!! جان من؟!» ایوان سری تکان داد و گفت: «اینجوری میگن. من در این خصوص بحث نمی‌کنم. بعدش کاردینال‌ها هستند. کاردینال‌ها توسط پاپ منصوب می شن. 178 کاردینال در سراسر دنیا وجود داره. عده‌ای از این کاردینال‌ها شورای کاردینال‌های انتخاب پاپ را تشکیل می دن و به عنوان مشاور پاپ محسوب شده و در زمان مرگ او پاپ جدید را انتخاب می کنن.» محمد: «جالبه. یه جورایی مثل مجلس خبرگان ما عمل میکنن. خب؟ بعدش کیا میشن؟» ایوان: «بعدش اسقف اعظم، بعد از اون اسقف و بعد از اسقف، کشیش هست.» محمد: «راستی همتون یک فرقه هستید؟ مشکل و اختلافی با هم ندارین؟» ایوان آهی از سر افسوس کشید و گفت: «به اندازه‌ای که در سه مذهب مشهور ما اختلاف هست، در مذاهب هفتاد و دو گانه شما نیست.» ادامه...👇 @Mohamadrezahadadpour

محمد: «واقعاً؟! چطور؟» ایوان: «ما به سه مذهب کاتولیک و پروتستان و ارتدکس تقسیم شدیم. سرتو به درد نیارم؛ تفاوت اصلی ارتدکس‌ها با کاتولیک‌ها در مرجعیت دینی هست. کاتولیک‌ها مدعی‌اند پاپ جانشین پطروس مقدس هست و تمام مسیحیان جهان باید از او تبعیت کنند. اما ارتدکس‌ها میگن همه‌ی مناطق اسقف‌نشین اعتبار یکسان دارند و باهم برابرند. ولی پروتستان‌ها مخالف این برترین هستند و یک قدم هم جلوتر رفتند و مرجعیت پاپ‌ها را به طور کلی قبول ندارند.» محمد دیگر هر چه در دل و ذهنش مانده بود را پرسید و گفت: «من در مطالعاتم مرتب به اصطلاح کلیسای شرق و کلیسای غرب برخورد داشتم. اینا کی هستن؟» ایوان جواب داد: «بعد مدت‌ها تو شاید اولین یا دومین کسی هستی که از بین شاگردانی که داشتم، این سوال رو از من پرسیده! در سال 1054 میلادی یک روز پاپ واتیکان نامه‌ای برای رقیب خودش اسقف قسطنطنیه نوشت و از او خواست برتری پاپ‌های رم را به رسمیت بشناسد و تهدید هم کرد اگر همچین کاری نکند از بدعت گذاران و پیروان کلیسای شیطان به حساب میاد. اسقف قسطنطنیه هم تمام نمایندگان جهان مسیحیت در شرق را دور هم جمع کرد و همگی باهم پاپ‌های رم را تکفیر کردند و اینجوری شد که کلیسای شرق و غرب رسماً از هم جدا شدند. کلیسای غرب، کاتولیک و کلیسای شرق به نام کلیسای ارتدکس مشهور شد.» محمد که این مطالب خیلی برایش جذابیت داشت گفت: «پس شما هم در خودتون مملو از اختلافید! درسته؟» ایوان دوباره آه عمیقی کشید و گفت: «ما که تکلیفمون روشنه و اصلاً جنگ‌های صلیبی که لابد درباره‌اش مطالعه داشتی، نتیجه همین اختلافات بوده و تا قیام قیامت، ننگش بر پیشونیمون خورده. ولی بذار یه چیزی بهت بگم که تا حالا به کسی نگفتم؛ شماها (منظورش مسلمانان بود) اگه انقلاب نشده بود، تا الان همدیگه رو خورده بودید. این به جان هم نیفتادن و پدر همدیگه را در کل دنیا مخصوصاً خاورمیانه در نیاوردن، بنظرم همش مدیون انقلاب ایران هست. عقلانیت و جاذبه‌ای که رهبری انقلاب داره باعث شده که اغلب مسلمونا حداقل به جان هم نیفتند. نمیگم متحدید. ولی همین که به جان هم نمیفتید، به خاطر تصمیمات درست و سیاست‌های عاقلانه رهبر عالی شماست.» ادامه دارد... #مممحمد۳ #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour