قلب عزیزم باور کن راجب این مسئله یه‌دور غصه خوردی موضوع بهتری انتخاب کن.

دیگه از یه جایی به بعد، نمیفهمی داره چی میشه، گریه؟ فکرشم نکن. خسته کننده شده. داد و بیداد؟ زیاده رویه. عصبانیت؟ خالی کردن سرِ بقیه؟ نه، اصلا نه. میبینی؟ از یه جایی به بعد، نمیدونی حتی چه واکنشی داشته باشی. گیج میشی. از دست میدی، حسرت میخوری، از هم می پاشی و بعد؟ تموم میشی. جوری که انگار از اول نبودی. وجود نداشتی.

کاش حداقل روی واکنشایی که قراره داشته باشم فکر کنم

همون یهویی هایی که بغض میندازه تو گلوت. آره، همونا.

نترس عزیزم. نترس. بهت قول میدم سخت نیست، حداقل برای تو..

متاسفم که هیچ عکسی از کربلا، هیچ خاطره ای از پیاده رویم و هیچ کلیپِ قشنگی از بچهای عراقی ندارم که نشونتون بدم. من واقعا متاسفم بچها.من واقعا متاسفم خودم.

همیشه یه چیزی هست هرچند کوچیک، اما وقتی یهویی و بدون مناسبت برام بخری، اشکام روی لبخندم میچکه.

مثل یه کنکوری که رشته ی مورد علاقشو قبول شده، مثل یه گل پِتوس که بعد از چند روز خشکی بهش آب رسیده، مثل یه بازیگر که گارگردان نقش اول فیلم رو بهش میده، مثل یه جوونه کوچیک، یه دریاچه ی کوچیک و زُلال یا چمیدونم هر چیزی که به آدم احساس سبز بودن و سبز شدن بده؛ من میخوام. همون حس و میخوام. یه حسی مثل همه ی اینا. انگار یه چیزی از وسط قلبت ترشح میشه یا اصلا شروع به لرزیدن میکنه، انگار میخوای داد بزنی، جیغ بکشی، در آغوش بگیری و برقصی. همون و. من میخوامش الان و بهش نیاز دارم. کسی چمیدونه، شاید یه روزی، یه جایی، وسط یه خیابون، موقع رد شدن از یه چهارراه برای رسیدن به مترو، اتفاق افتاد؛ هیچ کس نمیدونه اینو. هیچکس.

اولش حق با من بود. نمی‌دونم چیشد یه دفعه‌ای ورق برگشت گفتم ببخشید. *آقای شروت* @farsitweets

گریه؟ نه بابا گفتم که، اشک داغه، گونه هارو میسوزونه.

کاش میفهمیدم چرا دقیقا به همون اندازه ای مشتاقم برم بیرون و دوستای جدید پیدا کنم، همونقدر هم دوست دارم یه گوشه از اتاقم و انتخاب کنم و به گوشی دست گرفتنم ادامه بدم.

غم، همیشه.