#تفرقه‌افکنی در لباس دیانت، پیام امام علی علیه‌السلام برای امروز ما در بخشی از نامه تاریخی #امام_علی (علیه‌السلام) به #مالک_اشتر، فرماندار مصر، هشدارهای عمیق و روشنگرانه‌ ای درباره خطر نفاق و تفرقه در جامعه اسلامی آمده است. این بخش از نامه، نه‌ تنها برای حاکمان بلکه برای همه مردم، راهنمایی اخلاقی و اجتماعی است. امام علی (علیه‌السلام) با شناخت دقیق از آسیب‌های اجتماعی، می‌فرماید: "بر حذر باش از کسانی که در لباس دین، فساد می‌طلبند و با زبان شیرین، نفاق می‌پراکنند." این جمله، تصویری روشن از منافقان است؛ کسانی که ظاهر دیندار دارند اما هدفشان ایجاد تفرقه، تضعیف وحدت و ضربه زدن به بنیان‌های جامعه است. امام تأکید می‌کند که چنین افرادی با سخنان فریبنده، دل‌ها را می‌ربایند اما در عمل، بذر اختلاف و تردید می‌کارند. در ادامه، امام #مالک را به حفظ #وحدت مردم، پرهیز از تبعیض، و مراقبت از نفوذ عناصر فاسد در دستگاه حکومت دعوت می‌کند. او می‌فرماید که حاکم باید با #بصیرت، عدالت و مشورت با اهل خرد، از تفرقه جلوگیری کند و انسجام اجتماعی را حفظ نماید. این بخش از نامه، امروز نیز برای جوامع اسلامی و مسئولان، پیامی روشن دارد: #وحدت، ستون استواری امت است و #نفاق، آفتی پنهان که باید با آگاهی و عدالت در برابر آن ایستاد.

#تفرقه یا وحدت؟ انتخاب امام علی پس از رحلت پیامبر پس از رحلت شهادت گونه #پیامبر اعظم صلی الله علیه وآله ، جامعه مسلمانان در آستانه یک بحران بزرگ قرار گرفت. #اختلاف بر سر جانشینی پیامبر، زمینه‌ ساز تفرقه‌ ای خطرناک بود که می‌توانست امت نوپای اسلام را از هم بپاشد. در این شرایط حساس، #امام_علی (ع) با وجود اینکه بر اساس نص‌ های متعدد، شایسته‌ ترین فرد برای رهبری امت بود، از حق مسلم خود گذشت تا از شکاف و درگیری در میان مسلمانان جلوگیری کند. امام علی علیه‌السلام در خطبه‌ های نهج‌ البلاغه، بارها به این گذشت اشاره کرده و می‌فرماید: "دیدم که صبر بهتر از جنگ است، پس صبر کردم در حالی که خار در چشم و استخوان در گلو داشتم." این تصمیم تاریخی، نشان‌دهنده عمق بصیرت، فداکاری و اولویت دادن به وحدت امت اسلامی بود. امام علی (ع) با این گذشت، نه‌تنها از خونریزی و تفرقه جلوگیری کرد، بلکه الگویی از اخلاق سیاسی و دینی را برای تاریخ اسلام به‌جا گذاشت. امروز نیز، این رفتار علوی می‌تواند چراغ راهی برای جوامع اسلامی باشد؛ جایی که #وحدت، برتر از منافع فردی و جناحی است.

همین‌که امام علی (ع) زمام امور را به‌دست گرفت، فشارها آغاز شد. امام شعار عدالت داده بود، اما در برابر مطالبه محاکمه قاتلان عثمان سکوت کرد؛ چون می‌دانست این پرونده ابزار فتنه خواهد شد و نظام نوپا را می‌پاشاند. برخی نمی‌فهمیدند چرا امام عدالت‌طلب، از اجرای عدالت چشم‌پوشی کرده است. اما امام، با بصیرت، فتنه را شناخت و از آن عبور کرد. حجت‌الاسلام والمسلمین مهدوی ارفع ✍کسانی که به مدارا کردن نظام و رهبری با بعضی ها، اشکال میگیرند تا آخر این کلیپ رو ببینند

بدون تشخیص صحنه، عدالت خواهی، شمشیر برگردن حق است #عدالت، اگر از تشخیص صحنه و اولویت‌ها جدا شود، به ابزاری برای نابودی حق بدل می‌شود. کسانی که امروز از #مدارا و سکوت نظام اسلامی در برابر برخی چهره‌ها انتقاد می‌کنند، باید بدانند که در تاریخ نیز امام علی علیه‌السلام با وجود شعار عدالت، از محاکمه قاتلان عثمان خودداری کرد. نه از سر بی‌ عدالتی، بلکه برای جلوگیری از فروپاشی وحدت امت. امام حتی فرزندانش امام حسن و امام حسین علیه‌السلام را مأمور محافظت از #عثمان کرد؛ اقدامی که در ظاهر با عدالت‌ خواهی ناسازگار می‌ نمود، اما در باطن، تدبیری بود برای دفع فتنه‌ ای که می‌توانست امت را از درون متلاشی کند. این تصمیم، نشان داد که عدالت‌ طلبی بدون شناخت صحنه، به گمراهی منجر می‌شود. امروز نیز برخی منتقدان داخلی، عدالت را در برخوردهای تند و بی‌محابا می‌جویند؛ بی‌آنکه بفهمند گاهی سکوت، بلندترین فریاد بصیرت است. #نظام_اسلامی، اگر در برابر #برخی چالش‌ ها سکوت می‌کند یا مدارا دارد، این سکوت نشانه ضعف نیست؛ بلکه نشانه بصیرتی است که فتنه را پیش از ظهورش می‌بیند و از آن عبور می‌کند. #بازرگان

#مدارا در نظام اسلامی، تدبیر برای حفظ امت، نه معامله با خطا در تجربه تاریخی #امام_علی علیه‌السلام، آغاز حکومت با چالش‌ هایی همراه بود که هر تصمیمی می‌توانست سرنوشت امت را تغییر دهد. یکی از حساس‌ ترین مسائل، مطالبه محاکمه قاتلان عثمان بود؛ مطالبه‌ای که از سوی برخی یاران امام، با شعار عدالت‌ خواهی مطرح می‌شد. اما امام، به‌جای ورود مستقیم به پرونده‌ ای که قبایل و جناح‌ های متعددی در آن دخیل بودند، مسیر سکوت و مدارا را برگزید. این تصمیم، نه از سر بی‌ عدالتی، بلکه از درک عمیق صحنه و شناخت خطرات فتنه بود. اگر امام در همان آغاز، وارد این پرونده می‌شد، اتحاد جناح‌ های متخاصم علیه نظام نوپا محتمل بود؛ و این یعنی فروپاشی ساختار امت اسلامی پیش از تثبیت آن. امروز نیز نظام اسلامی، در برابر برخی چالش‌ها، تصمیماتی اتخاذ می‌کند که ظاهرشان مدارا با خطاکاران است؛ اما در باطن، تدبیری برای حفظ انسجام اجتماعی و دفع فتنه‌های پیچیده. منتقدان خودی، اگر به‌جای اعتراض، به تحلیل حکمت‌های پشت پرده بپردازند، نه‌تنها از ریزش‌ها جلوگیری می‌شود، بلکه بصیرت عمومی تقویت خواهد شد. عدالت‌خواهی، بدون اعتماد به مسیر کلان و حکیمانه نظام و رهبری ، به گمراهی می‌انجامد؛ و گمراهی، آغاز فتنه‌ ای است که حق را در هیاهوی مطالبه‌ گری گم می‌کند. #بازرگان

اصلاح شد

از اینجا مجدد ملاحظه بفرمایید چرا #نظام با چهره‌ هایی مثل #حسن_روحانی برخورد نمی‌کند

عدالت‌ خواهی یا تخریب؟ وقتی جزئی‌ نگری،کل نظام را نشانه می‌گیرد گاهی #تمرکز بر یک ضعف یا یک شخص، چنان ذهن را درگیر می‌کند که #کلیت_نظام از نگاه می‌افتد. یک پرونده، یک چهره، یک خطا، و ناگهان همه چیز زیر سؤال می‌رود. اینجاست که تفاوت دو نوع نگاه روشن می‌شود: نگاه از کل به جز، و نگاه از جز به کل. #نگاه_اول، کلیت نظام اسلامی و حفظ نظام را اصل می‌داند و مسائل جزئی را در چارچوب آن بررسی می‌کند. #نگاه_دوم، با تمرکز بر یک خطا یا ضعف، #کل_نظام اسلامی را زیر سؤال می‌برد؛ بی‌ آنکه توجه کند این برخورد، ناخواسته در مسیر تضعیف ساختار کلان حرکت می‌کند. #اعتماد به نظام اسلامی، یعنی باور به ظرفیت اجرای عدالت در درون آن. وقتی #قوه_قضائیه، فرزندان معاون اول سابق قوه را محاکمه و زندانی می‌کند، این نشانه‌ ای روشن از توانایی نظام در برخورد با فساد است. اگر شرایط اجتماعی و سیاسی فراهم باشد، همین سازوکار، توان رسیدگی به پرونده‌ های بزرگ‌ تر را نیز دارد؛ بی‌ نیاز از هیاهو و فشار رسانه‌ ای. #عدالت‌_خواهی، بدون اعتماد به مسیر کلان نظام، به مطالبه‌ گری بی‌ ریشه تبدیل می‌شود. #نقد_جزئی، اگر در چارچوب نگاه کل‌ نگر باشد، سازنده است؛ اما اگر از کل غافل شود، به ابزار تخریب بدل خواهد شد. #بصیرت یعنی دیدن جزئیات در پرتو حقیقت کل. #بازرگان

🥀💔کارد به استخون رسیده...

صمیمانه با «صادقانه»‌های رئیس‌جمهور رئیس‌جمهور وقتی فقط «شدت بحران» را می‌گوید و از «نحوه مدیریت بحران» نمی‌گوید، این شفافیت نیست؛ این انتقال نگرانی است. مسئول، علاوه بر گفتن حقیقت، باید افق حل مسئله را هم نشان دهد. محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: آقای رئیس‌جمهور گفتند: «اگر تا آذر باران نبارد، آب را جیره‌بندی می‌کنیم و اگر خشکسالی بماند، باید تهران را تخلیه کنیم.» واقعیت این است که صرفه‌جویی در آب ضروری است اما شیوه بیان شما پیام صرفه‌جویی نداشت؛ پیام هراس و ناتوانی داشت. و این اولین‌بار نیست؛ پیش‌تر هم گفتید: «ما روی طلا خوابیده‌ایم اما گرسنه‌ایم» و «روی نفت و گاز نشسته‌ایم اما گرسنه‌ایم». واقعیت این است که مشکل «گفتن واقعیت» نیست؛ مشکل چگونه گفتن و کی‌گفتن و از کدام جایگاه گفتن است. حقیقت اگر بی‌راه‌حل گفته شود، نامش صداقت نیست؛ روایت شکست است. بیان چالش بدون نقشه راه، روحیه ملی را می‌ریزد و اضطراب اجتماعی می‌سازد و سرمایه اعتماد را آتش می‌زند. مگر غیر این است که جامعه با امید کار می‌کند و نه با هراس؟ ما در این کشور به چشم دیده‌ایم، در جنگ، در تحریم، در فشار و... بن‌بست وجود ندارد. راه همیشه بوده است. مشکل «دیدن راه» و «نشان‌دادن راه» است. بیان صادقانه اگر همراه با روایت مسئولانه و ارائه راه‌حل مدبرانه نباشد ۲اثر بیشتر ندارد؛ یکی القای ضعف سیستم حکمرانی و دیگر تضعیف روحیه ملی و سوزاندن سرمایه اجتماعی. خلاصه اینکه شفافیت با اضطراب‌ افکنی فرق دارد. مردم حق دارند واقعیت را بدانند اما همزمان حق دارند راه عبور را هم بشنوند. رئیس‌جمهور وقتی فقط «شدت بحران» را می‌گوید و از «نحوه مدیریت بحران» نمی‌گوید، این شفافیت نیست؛ این انتقال نگرانی است. مسئول، علاوه بر گفتن حقیقت، باید افق حل مسئله را هم نشان دهد. آقای رئیس‌جمهور شما اهل کار و اهل گوش‌دادن ‌به‌ نظرات کارشناسان هستید، این ارزشمند است. اگر همین تلاش‌ها با بیان آرام، دقیق و امیدوارانه همراه شود، مردم کنار شما می‌مانند و کار، جلو می‌رود. کشور منتظر حل مسئله است، نه اعلام بن‌بست. این همه سال ایستاده‌ایم، باز هم می‌ایستیم؛ فقط امید را نسوزانیم.

. ‌اگه عده‌ای وطن‌فروش به بزرگ و رهبر این انقلاب جسارت میکنن؛ اصلا ناراحت نشید! اصلا اگه اونا جسارت نکنن باید تعجب می‌کردیم، جیبشون خالی شده و تا پارس نکن، ته‌مانده جلوشون نمی‌اندازن😏 مهم اینه که انسان‌های آزاده و شریف عاشق رهبرما هستند و این عشق روز به روز بیشتر و بیشتر میشه تا کل دنیا رو بگیره.

🔺#حتماببینید / موضوعی که خیلی ها در خصوص رهبر معظم انقلاب اسلامی نمیدانند! #اللهم_عجل_لولیک_الفرج